سوکورو تازاکی بی رنگ وسال های زیارتش اثر هاروکی موراکی
Regular priceSale price
600.00؋
Unit price/ per
«ایستگاه شینجوکو ایستگاهی عظیم است. هر روز حدود سه و نیم میلیون نفر از آن می‌گذرند. تا جایی که کتاب گینس آن را رسماً به عنوان پرمسافرترین ایستگاه دنیا معرفی کرده است. چندین خط آهن از این ایستگاه می‌گذرد ... در ساعتهای اوج شلوغی، این شبکه تبدیل می‌شود به دریایی انسانی، دریایی که با بالا و پایین رفتن به سمت درهای ورود و خروج کف می‌کند خشم می‌گیرد و می‌خروشد. ردوهای انسانی که قطار و خط عوض عوض می‌کنند به این دریا می‌ریزند و گردابی خطرناک پدید می‌آید. هیچکس، هر قدر هم صالح* نمی‌تواند چنین دریای سرکش خشم آلودی را از هم بشکافد ... در اوایل دهه۱۹۹۰پیش از ترکیدن حباب اقتصادی ژاپن یکی از روزنامه‌های پرتیراژ ایالات متحده عکس بزرگی منتشر کرد از مسافران ایستگاه شینجوکو در ساعت اوج شلوغی صبحی زمستانی در حال پایین رفتن از پله‌های ایستگاه. همه مسافران انگار بر اساس قول و قراری قبلی با قیافه‌هایی گرفته خیره به پایین نگاه می‌کردند و به ماهیان بی‌جانی چپانده توی قوطی کنسرو شبیه‌تر بودند تا به آدم. در گزارش این روزنامه آمده بود: «ژاپن ممکن است ثروتمند باشد ولی اغلب ژاپنی‌ها چنین حالی دارند: سرها در گریبان با چهره‌هایی ناشاد» عکس مشهوری شد. سوکورو نمی‌دانست آیا چنان که این گزارش ادعا می‌کرد، بیشتر ژاپنی‌ها واقعاً ناشادند یا نه؟ ولی دلیل اصلی نگاه‌های رو به پایین مسافرانی که در شلوغی صبحگاهی از پله‌های ایشتگاه پایین می‌رفتند، بیش از ناشادمانی، نگرانی کفش‌هاشان بود. روی پله‌ها سر نخوری، کفشت درنیاید. مهمترین دغدغه مسافران در ساعتهای شلوغی این ایستگاه عظیم همین است. در گزارش روزنامه هیچ اشاره‌ای به این موضوع نشده بود.
